اگه تو سن کمتری به جایی رسیدیم، اگه موقعیت اجتماعی بالاتری بدست آوردیم، اگه ازدواج کردیم یا بچه دار شدیم اینطور نیست که نیاز باشه شخصیت آدمای بزرگتراز خودمونو تقلید کنیم. خودمو مثال میزنم اکثر آدما تو این دوره و زمونه بالای سی سال ازدواج میکنن دلیل نمیشه منی که تو سن ۲۱ سالگی ازدواج کردم رفتارم عین یک مرد سی یا سی و چند ساله باشه
تو هر سن و سالی که هستیم انتظار همون سن و سال رو از خودمون داشته باشیم و رفتارمونو بر اساس همون تنظیم کنیم
خیلی بهتره. اینطوری بیشتر تو دل اطرافیان جا پیدا میکنیم

یاعلی

کوچولوی شیش ماهه ما تازه از مامانش ناز کردن آموخت.

دقت کنیم انرژیمون رو داریم صرف چی میکنیم
باور بفرمایین هرچیزی تو این دنیا ارزش گرفتار شدن نداره موضوعی که مدنظرم هست اثبات ویژگی های خوبمونه
نیازی نیست در مقابل ذهن دیگران برای اثبات خودمون بجنگیم. همین که خودمون برای خودمون دلیل قانع کننده برای خوب بودن داشته باشیم کافیه
مثلا وقتی داریم راستشو میگیم و باور نمیکنن چرا برای اثبات راستگویی بجنگیم بیخیال باشیم
وقتی قصد و غرضی نداریم نیازی نیست از سوء منظور گرفتن بقیه نگران باشیم اونا ممکنه برداشت های متفاوتی از رفتار ما داشته باشن
کافیه خودمون راضی باشیم از خودمون. افراد عاقل خواهند فهمید شما دقیقا چجور آدمی هستین و احترام خواهند گذاشت بعد ببینین چقد بهتون خوش میگذره
فقط عاشق بودنه که برای اثباتش باید و باید جنگید وگرنه تو بقیه چیزا بزارین همه آزادانه انتخاب کنن. اونی که باید شمارو بشناسه و پاداش بده، تو کارش استاد مطلقه؛ بله اون خداست.
دیگران برچسب برای چسبوندن به این و اون زیاد دارن اونقدر زیاد که هرچقدر رفتار خوب باهاشون داشته باشی برچسبای ذهنیشون شمارو به طور کامل احاطه کرده و دیگه حتی به فکرشون خطور نمیکنه که ممکنه اشتباه کنن
هرکسی از ظن خود شد یار من.
پس خودمون باشیم و عاشق خودمون هم باشیم
وقتی یه عده دوست ندارن شمارو با صفات واقعیتون بشناسن و بهتون علاقه مند باشن چه دلیلی داره خودتون رو برای اثباتتون اذیت کنین
به آب و آتیش زدن برای چیزایی که توی ذاتتونه و دیگران قدرت شناسائی اون هارو ندارن هدر دادن انرژی و عمره
و این قافله عمر عجب می گذرد.

یا علی

اگر عاشق هستین بهتون تبریک میگم
چون عشق موهبتی از طرف خداست و هرکسی لایقش نیست
اگر به عشقتون رسیدین یه تبریک بزرگتر میگم چون بازم هرکسی لیاقت این مرحله رو نداره
اما این قطعا همه ماجرا نیست. عشق فرق میکنه با چیزی که وقتی در خونتون رو زد راش بدین تو ، یکم ازش پذیرایی کنین ، باهاش صحبت کنین نقاط مشترکتون رو بشناسین و بعد جشن بگیرین و وقتی مطمئن شدین دیگه از اون خونه بیرون نمیره بیخیالش بشید و بشه جزوی از روزمرگی تون
خدا این روز رو نیاره
برای هیچکس
وقتی رابطه به این نقطه رسید رو به فروپاشی میره
یه گل رو وقتی بهش رسیدگی میکنین، آب و نور کافی بهش میدین در عین نرمی و لطافت می بینید که محکم می ایسته و با یه اشاره و لمس معمولی خورد نمیشه
اما اگه بهش نرسین پژمرده میشه، خشک میشه و با یه نیرویی مشابه اشاره قبلی میشکنه و خورد میشه
حرف زدنش آسونه خیلی آسون
مرد عمل می خواد عاشق موندن
بعضی از این عشقا به خدا ختم میشن اینارو بیشتر قدر بدونین

یاعلی

دوستی سوال کرده شنیدم پزشکی رشته وحشتناکیه که هیچ کار اضافه ای نمیتونی بکنی و همش درسه و درس! من مشاور نیستم اما میتونم دوستانه یه سری چیزا بگم شاید بدردتون بخوره

یه کتابی چند وقت پیش خوندم درمورد جملات تاثیر گزاری که بزرگان در طول تاریخ گفتن. چندتاشون برام جالب و واقعا انگیزشی بود و نتونستم یادداشت نکنم

زندگی ما به هیچ وجه جای ناراحتی نیست جای اندوه نیست جای غصه های بی مورد نیست هرلحظه ای که با این تلخی ها سپری شود، هم وقت گرانبها را هدر دادیم هم ذره ای بیشتر به مرگ نزدیک شدیم زندگی محل زندگی کردن است (همانطور که استخر محل شنا، مسجد محل عبادت و مدرسه محل درس خواندن) این محل را با گلهای زیبای محبت و دوستی و نسیم صفا و صمیمیت پر کنیم و بیاراییم. زندگی را باید زندگی کنیم در کنار کسی که دوستش داریم و دوستمان دارد.